Java, tu można spotkać mieszkające w wulkanach duchy.  Czasem wulkan ożywia i duchy wyfruwają na zewnątrz pod postacią popiołu, piasku i kamieni. Rozzłoszczone, niszczą wszystko co napotykają na swej drodze: ludzi, zwierzęta i domy. Ale kiedy  złość przemija, sprzyjają okolicznej ludności i swoim pięknem przyciągają ogromne rzesze turystów z kieszeniami pełnymi pieniędzy.Najłatwiej dotrzeć  do wulkanu Bromo. Jego stożek znajduje się na terenie morza piasków, które wypełniają kalderę pradawnego wulkanu Tengger o średnicy około 10 kilometrów. Właściciele kuców jawajskich, za kilka grubszych banknotów chętnie podwiozą zmęczonych upałem wędrowców  w pobliże prowadzących na szczyt schodów. Kiedy dotrzemy na górę, o ile gryzący dym pozwoli, możemy zajrzeć w głąb krateru. Wydobywa się z niego głośny warkot… To duchy  wulkanu, które jeszcze nie przysnęły do końca, po wybuchu w 2016 roku.
Na krawędzi stożka, okoliczna ludność postawiła posążek Boga Ganeszy, syna Siwy i patrona pomyślnych interesów. Codziennie składają tam dary i palą wonne kadzidełka, prosząc o  bezpieczeństwo i wielu bogatych turystów.
Kawah Ijien to wulkan żółtego ducha siarki. Dwudziesto-kilometrowa kaldera poprzetykana jest licznymi kraterami. Najwyższy sięga 2769 m n.p.m. Ale to nie on jest najpiękniejszy…
W jednym z nich znajduje się turkusowe oko. Jezioro zazwyczaj spowite mgłą, czasami otwiera się i pozwala spojrzeć na siebie ciekawskim oczom przyjezdnych. Widać wtedy liczne sylwetki ludzi wspinających się po otaczającym je stromym zboczu. Na plecach każdego z nich wiszą dwa  połączone drągiem kosze, wypełnione po brzegi  bryłami siarki. Ważą one ponad sto kilogramów i w skupie można dostać za nie równowartość około ośmiu dolarów amerykańskich. Rzadko który człowiek przebędzie drogę do skupu jednego dnia dwukrotnie.
Wkoło turkusowego oka, o średnicy kilometra znajdują się liczne fumarole.   Wypływa  z nich siarka o czerwonej barwie. Zastygając zmienia kolor na żółty. Duchy Kawah Ijen dbają o to by była ona najwyższej jakości.